حسرت آغاز... :: انکار ما

سلام

شروع که می کنم می خواهم به پایان برسم و تمام که می شوم حسرت آغاز را دارم...

جالب بود
راستی یه مسئله ماهاکه مشهدیم کمتر به فکر امام رضاییم و امام رضا کمتر به دلهامون سر می زنه مثل اینکه شماها که دلتون اینجاستو امام رضا بیشتر دوستتون داره
اخیییییییی ...... یه لحظه حسرت خوردم
به جزیره منم یر بزنید فک کنم بدتون نیاد

۲۰ مهر ۹۰ ، ۲۳:۱۳

قاصدک

شروع نکن که نه پایانی داشته باشه ونه حسرتی...

۲۱ مهر ۹۰ ، ۱۲:۳۱

فاطمه

سلام
و همیشه سرنوشت ما چنین است که هیچ گاه قدر آنچه را هستیم را نمی دانیم و بعد ها حسرت می خوریم که کاش اول راه بودیم...
امیدوارم منظورتون رو درست متوجه شده باشم

۲۱ مهر ۹۰ ، ۱۹:۳۳

moon

سلام
خیلی فکرش را نکن چون این حال ما آدمهاست .
موفق باشی

۲۱ مهر ۹۰ ، ۲۲:۱۴

z-j

سلام
و لابد این داستان هم چنان ادامه دارد...

۲۲ مهر ۹۰ ، ۱۶:۱۷

من

کاش چوب لای چرخ زمان هم میشد انداخت!

۲۳ مهر ۹۰ ، ۱۴:۲۵

امپراطور

شما مثل اینکه تازه به انسان بودن خودت پی برده ای جوون . این که ذاتی ِ انسانه .

پاسخ:
قبلا هم عرض کردم که شما راحت باش!باز خوبه ما پی بردیم!

۲۳ مهر ۹۰ ، ۱۴:۵۱

شیوا

درود بر شما
کاملا موافقم همیشه همین طور بوده جز خصلت های ادمیه کاریش نمیشه کرد

۲۳ مهر ۹۰ ، ۱۹:۱۷

علی

سلام
او رفت سربازی ، اما
آنها از او به چشم یک نوکر نگاه می کنند که هر کاری به او گفتند انجام دهد و هر چه گفتند بگوید چشم .
آنها حتی کارهای معمولی خود را به او می سپارند و خیلی از کارها را از دوش خود بر می دارند .
آنها از این فرصت (سربازان)سوء استفاده می کنند و از او به عنوان یک نوکر استفاده می کنند .
ساده ترین و راحت ترین کارها بگیر تا سخت ترین کارها را از او می خواهند .
او نمی تواند به آنها اعتراض کند چون آنها رئیس هستند چون آنها درجه بیشتری از او دارند .
آنها با او (سرباز مثل یک حیوان رفتار می کنند و به اندازه یک حیوان از او کار می کشند .
برای چند درجه بالاتری که از او دارند غرور و تکبر و خود بینی و برتر بینی سرتا پا آنها را گرفته .
آنها خود پسند هستند و اصلا شرایط او را درک نمی کنند . بابا او انسان است تنها جرم اش اینست که به مدت 2 سال آمده سربازی یا به کشورش خدمت کند …
با این مقدمه شما رو به خوندن مطلبی با عنوان (سرباز یا اسیر ؟! ) دعوت می کنم . مطلب جالبیه توصیه می کنم حتما بخونین . نظر هم یادتون نره . ممنون . یا حق

۲۴ مهر ۹۰ ، ۱۴:۲۸

نازیلا

سلام...

یک درخت هر چقدر هم بزرگ باشد با یک دانه شروع می شود.

خوشحال میشم به به کلبه کوچک ما هم سر بزنی که تازه میخوام روش کار کنم 2 سال پیش ساختم اما الان میخوام روش کار کنم.

۲۶ مهر ۹۰ ، ۱۰:۰۲

زینب.د

سلام آقای فکری:)
دلتنگتون بودیم.
همچنان نیستید توی رادیو جوان آیا؟

پاسخ:
خوشبختانه و متاسفانه نیستم!

۲۷ مهر ۹۰ ، ۱۴:۰۵

زینب.د

نظر خودتونم جالبه.
"خوشبختانه و متاسفانه"...
حرف این روزای دلم... واسه رادیو جوان...
دیشب بعد مدتها رفتم پای رادیو جوان... اما باور کنید نتونستم بیشتر از دیقه دووم بیارم...
خاموشش کردم.

۲۹ مهر ۹۰ ، ۰۲:۵۴

فاران

سلام
امشب بصورت اتفاقی با وبلاگ شما آشنا شدم
عالیه
بهترین حسن وبلاگ شما بعد از متنی که واقعا پر محتواست
کوتاهی مطالبه که خواننده رو خسته نمیکنه
از خواننده های همیشگی وبلاگ شما خواهم بود

۰۴ آبان ۹۰ ، ۱۶:۰۸

ندا

سلام... من تازه باوبلاگتون آشنا شدم!! اینکه تو این قسمت نظر گذاشتم چون حال الانم خیلی نزدیک به متنتونه... نمیدونستم چمه! اما حالا دیگه میدونم... بابت متناتون ممنون..

۱۵ آبان ۹۰ ، ۱۸:۱۴

اسماعیل

قطار راهت را بگیر و برو!!!

نه کوه توان ریزش دارد!!!

نه ریزعلی پیراهن اضافه!!!

هیچ چیز مثل سابق نیست!!!