چای می نوشم و بانو نشسته است...

آخرین بار چای نوشیدیم و رفتیم به سوی سرنوشت و تقدیر

...... 

و حالا پس از مدتها به تو می گویم:بانو! چای می خواهم

و بانو با چای می آید...

آبگوشت روشنفکری...

روشنفکری ما یعنی آبگوشت را با نان باگت بخوریم و پیتزا را با پیاز...

پ.ن.جناب مهکام عزیز!مطمئناً روشنفکران انقلاب اسلامی را به وجود نیاوردند،چون در فرهنگ مردم نقشی تأثیرگذار نداشتند،روشنفکران دینی را،آنهم نه همه ی آنها را می توان بخشی از جریان اثرگذار دانست.در ضمن در رابطه با جریان روشنفکری بی خبر و ناآگاه نیستم.رساله ای در این زمینه نوشته ام که برای آشنایی بیشتر می توانم در اختیارتان بگذارم

سقای حسین...

ای اهل حرم میر و علمدار نیامد...علمدار نیامد

سقای حسین سید و سالار نیامد...علمدار نیامد

...

زیبای من

صدای سنج می آید

صدای زنجیرهایی که بر دوش می خورند

صدای آرام گریه های آرام زنان

صدای شورهای پر شور حسینی

صدای پای کاروان...

بوی گلاب می آید

بوی سیب

بوی خاک و خون...

نگاه که می کنم چشم پر می شود از همه چیز

از نگاه مظلوم کودکان

از مشک پاره پاره

از گلوی پاره به تیر سه شعبه

از شرمندگی

از عطش

از ادب

....

همه را که می بینم، "ما رایت الا جمیلا" را هم می بینم

اینجا همه زیباییست، چون حسین سرور زیبایی هاست...

قربان صدقه...

قربان صدقه ی برف که می روم آب می شود

قربان صدقه ی آب که می روم به زمین فرو می رود و چشمه می شود

قربان صدقه ی چشمه که می روم بخار می شود

قربان صدقه ی آفتاب که می روم چهره در نقاب می کشد. باران می بارد و روز از نو و روزی از نو ...

...

انگار قربان صدقه های من است که ابر و باد و مه و خورشید و فلک را به کار می اندازد!

جوراب و خط فقر...

گاهی چنان بی ظرفیتم که وقتی جوراب می پوشم مردمان زیر خط فقر را فراموش می کنم...

ابراهیم ما هنوز بهتر است...!

یادم می آید روزهایی بود که روایتگرانش از مردانگی و غیرت و شجاعت ایرانیان مسلمان روایت می کردند و از ارج و قرب زیادی هم برخوردار بودند. یادم می آید اگر مخملباف معلوم الحال فعلی هم  فیلم می ساخت از ارزشها می گفت و از رشادتها. حالا از آن نسل ابراهیم مانده که حاتمی کیاست! ابراهیمی که مهاجر و دیده بان و سایر ماندگاران جنگ را ساخت. او می فهمد و می داند و هنوز خوب روایت می کند. او هنوز در آتش سینمای ما، ابراهیم است. او هنوز دستمزد فروش فیلمهایش را خرج خرید بلیت جشنواره های خارجی نکرده. اما همان ابراهیمی که روزی فکر کردند با روشنفکرنماهای ما همراه شده حالا که جریان انحصار طلب و توتالیتر روشنفکری را نقد می کند منفور آنان می شود و گلستانش را دوباره آتش می زنند.

اما ما هنوز خوشحالیم که ابراهیم ارزشهایمان را حاتم بخشی نکرده و هنوز حاتمی کیای شاگرد آوینی است. ما برای سینمایی که ارزشها را تبلیغ می کند ارزش قایلیم. او هنوز ابراهیم ماست و کاش بماند.

ونکته ی آخر: دیدن "یه حبه قند" را توصیه می کنم. فیلمی که جنجالهای زیادی داشت و دارد. شاید جایش در اسکار خالیست، اگر اسکار درست باشد!

استیو جابز در سومالی...

کاش "استیو جابز" در سومالی مرده بود تا آیفون و آی پد به دستان ما گرسنگان سومالی را هم می دیدند و برای آنان هم خرما خیرات می کردند!

 

پ.ن:موضوع اصلی سومالی بوده ونه استیو جابز!

 

حسرت آغاز...

شروع که می کنم می خواهم به پایان برسم و تمام که می شوم حسرت آغاز را دارم...

مشهد...

این روزها دلم مشهدالرضاست و چشمم حوض مسجد گوهرشاد...