هر روز که میگذرد از روز قبل فراموشکارتر میشویم و یادمان میرود که کجا بودیم، کجائیم و کجا خواهیم رفت؟
گاهی به این آبرویی که داریم فکر کنیم که چرا هنوز خدا آنرا نریخته؟ چرا هنوز میتوانییم تظاهر کنیم؟
چرا هنوز میتوانیم به موسیقی نا متعارف گوش دهیم و ادعای ایمان داشته باشیم؟!
به نامحرم فکر کنیم و از خدا و پیغمبر بگوئیم؟!
تصاویر آنچنانی ببینیم و تسبیح به دست بگیریم؟!
........
بخدا، خدا هنوز هم ستارالعیوب است که بندههایی چون ما را به خاک سیاه ننشانده، هنوز آب و نان و نعمتمان میدهد و میگذارد تا بین مردم اعتبار داشته باشیم.
راحت میخوام بگم...
بزرگی میگفت: خدا کسی رو که دوست داره نمیذاره از پلههای طغیان بالا بره و از همون پلهی اول میندازدش پائین تا ضربهی کمتری بخوره ولی بعضیها که خودشون رو طغیانگر نشون میدن تا آخرین پلهها بالا میرن و بعد سقوط می کنن و اونوقته که نابود نابود میشن.
یه خورده به این فکر کنیم که تا حالا چه کارهایی کردیم و خدا آبرومون رو نریخته.
بخدا خدای خوبی داریم!