هر شب تنهایی...

گاهی تنهایی را انتخاب میکنیم اما بسیار زمانی ست که تنهایی ما را برمی گزیند...

گیر و واگیر...

حالا که همه چیز به پایان رسیده شاید و یا باید فرصت بیشتری برای نوشتن در وبلاگم بگذارم ولی فرصت نمی شود. دلایلش را خواهم گفت. اما اول از همه بگویم منظور از پایان همه چیز تمام شدن برنامه های جوان ایرانی سلام و منطقه اختصاصی است که مسئولیت سردبیری شان با بنده بود.

نکته ی دیگر که لازم است محض اطلاع خودم و بعضی ها بگویم این است که رسانه با ما و یا بی ما ادامه ی حیات می دهد و حتی بهتر می شود. پس  توجه به این نکته الزامی است که اگر اعتبار و شخصیتی هم هست از رسانه به ما می رسد و نه بالعکس.

اما اصل مطلب و اینکه چرا مطلب نمی نویسم.

1. نمی شود دیگر
2. هوا گرم است
3. جام جهانی نمی گذارد
4. جام جهانی در آفریقای جنوبی است
5. خالکوبی بازیکنان حواس آدم را پرت می کند
6. علی دایی گل نمی زند ( آهان ایران به جام جهانی نرفته و آهان دوم اینکه علی د ایی دیگر اصلا بازی نمی کند!)
7.  از اینجا تا به بیرجند خیلی راهه... آخر فقط بیرجند اینترنت دارد، آن هم به دلیل نزدیکی به افغانستان
8. آدم می ترسد به اینترنت بیاید و طرح و گشتی بیاید و بگیردش!
9. گرد و خاک هم که بعضی روزها هست
10. و در آخر هیچکدام از اینها نیست و فقط تنبلی است. راستی کسی می داند استاد اسدی کجاست؟!

غرق...

...و به همین راحتی آدم در روزگار غرق می شود بی آنکه آبی یا موجی باشد!

....

باز کردن نوشابه در روز روشن...

به زودی زمان ما نیز پایان می یابد و دیگر نیستیم که به به و چه چه راه انداخته و یکجانبه با قضاوتمان بگوییم که ما بهترینیم.

زمان به پایان می رسد و همان زمان است که در مورد ما قضاوت می نماید. و خداوند در مورد کسانی که به ناحق قضاوت می کنند قضاوت خواهد کرد.

مخلص کلامم این است که بیهوده با تعریف از خود برای خود اعتبار و آبروی کاذب نسازیم. زیرا زمانی می رسد که معلوم می شود ما هیچ نیستیم و آن زمان ما هم دیگر نیستیم!

محکوم..

دوستان! نظرات همگی می رسد. فقط نمی دونم چرا نمایش داده نمیشه. به هر حال من این حرکت رو که در راستای انحراف افکار عمومیست شدیدا محکوم می کنم!!!

دیوار نوشته...

مدتی است می خواهم روی قلبم بنویسم: لطفا در این مکان آشغال نریزید...

اما فرصت نمی کنم!

قدر عافیت...

تا زمانی که تنها به عافیت خود می اندیشیم لذت پایان رنج مردمان را نخواهیم چشید.

 

فرار از دلتنگی...

سلام. گرچه امسال ما با خبرهای بدی آغاز شد و روزهای بد... نه... روزهایی که چندان خوب نبودند را پشت سر گذاشتیم ولی باید که دلتنگی ها تمام شود.

روز از نو. روزی از نو. سال جدی آغاز شد تا همت کنیم و عزم را برای کار جدی و بیشتر جزم کنیم. شعار نیست. امید است و اعتقاد

امسال هم با هم باشیم

یا علی

یک رادیویی خسته نمی شود...

دلم گرفته بود و گرفته است از مرارت های دنیا. از اینکه روزی احساس می کنی کسی خسته شده. از اینکه خستگی کسی را می بینی که هیچ کس خستگی اش را ندید. به قول معروف خستگی را خسته کرده بود.

سری زدم به وبلاگ خانم قیصرخواه مدیرگروه جوان و جامعه. دلم گرفت. نوشته بود: رادیو خسته نمی شود. حالا من می نویسم: یک رادیویی هم خسته نمی شود. پس همچون گذشته های همیشگی بیماری و خستگی را بیمار و خسته کن!

یکی از دوستان پرسیده بود که آیا خانم قیصرخواه بیمار هستند؟ بله و محتاج دعای شمایی که رادیو را می شناسید و شاید رادیویی ها را نه! 

رادیو خسته نمی شود

روح سرگردان!

به گمانم شعرهایت تمام شده، ای روح سرگردان! که دوباره سری به دیوان و دیوانه زده ای تا دوباره بخوانی که "یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور". اما این بار نه یوسفی در کار است و کنعان نیز به سرزمین از یاد رفتگان بدل گشته است. پس بیهوده تلاش نکن ای روح سرگردان، که براین مزار که می گریی مرده ای نخوابیده و فقط با این سرگردانی و ترسی که به این شهر غالب می کنی شاید خواب غفلت را از سر مردمانش بپرانی . البته شاید.

شعرهایت تمام شده، حرفهایت که تمام نشده! البته شاید.

حرفهایت تمام شده، خودت که تمام نشده ای! البته شاید...